Yönetmen: Sen küçükken sinema kazanına düşmüş bir oyunsun o yüzden sana daha fazla oyun yok!
Şu yıllarda hayatımıza giren yeni bir oyun türü var. Haydi artık adını da koyalım “Etkileşimli drama”. Belki Türkçe’ye benden daha güzel bir tanımlamayla da uyarlanabilir. Ama bence bu tanım tam da oyun şekline oturuyor. Oyun, ama sinematik değeri çok yüksek. Film, ama etkileşim var. Öyle arada derede bırakıyor insanı. Üstelik yoruma da çok açık bir tanımlama bu. Sahip olduğu yüksek anlatım değeri yüzünden oyuna kalkıp kötü damgası yapıştıramıyorsunuz çünkü hikaye bazı yerlerde o kadar güzel anlatılıyor ki boğazınız düğümleniyor, kendinizi ağlamamak için zor tutuyorsunuz. Ama oyunda kontrolü aldığınızda da sizi o kadar sınırlıyor, o kadar çok kesiyor ki oyun oynamaktan daha çok tek yönlü ama en fazla üç şeritli bir yolda araba kullama hissinden kendinizi kurtaramıyorsunuz.
Sonuçta bu keyifli bir yolculuk mu diye sorarsanız cevabım evet olacaktır. Beyond: Two Souls’u oynarken çok keyif aldım. Bir kız babası olarak bazı sahnelerde bekar arkadaşlarıma göre iki kat üzüldüm, panikledim, kızdım. Aksiyon da gerildim ama açıklanmayan kısıtlamalar yüzünden uyuz oldum. Hikayenin bazı yerlerini ÇOK gereksiz buldum. Bazı yerlerinde sıkılım. Herşeye rağmen bu oyuna kötü denilmesini doğru bulmadığımı söylemeliyim. Etkileşimli drama bir oyun gibi yorumlanmamalı bence.
Önemli olan bu oyundan edindiğiniz deneyim.
Farkında mısınız sahne falan derken sanki bir oyun değil de film yorumlar gibiyim.
DAVID CAGE’İN KURTARICISI ELLEN PAGE
Beyond: Two Souls, özel bir yeteneği bulunan Jodie Holmes’ün etrafında dönüyor. Jodie, Aiden isimli bir ruhla birbirlerine bağlı bir şekilde doğmuş bir kız. Aiden, vahşi karakterli bir ruh. Ruh dediğinde aklımıza gelen genel tanımdan faklı olarak başka bir evrene ait bir yaratık olarak düşünmeniz daha doğru olacaktır. Aiden cisimlerin içinden geçebiliyor. Cisimlere vurabiliyor ve insanları kontrol altına alabiliyor yada boğabiliyor. Ayrıca ruh izlerini bulup onları Jodie’ye yönlendirerek geçmişteki olayları görmesini sağlayabiliyor. Jodie’yle olan bağı onun Jodie’den fazla uzaklaşmasına engel oluyor.
Aiden, Jodie’nin büyüdükçe daha rahat kontrol edebildiği ama ondan bağımsız bir karakteri olan bir ruh.
Oyunu yapan Quantic Dream’in kurucusu David Cage, hikayenin akışını farklı zaman dilimlerine bölmüş ve siz oynadıkça hikaye birleşmeye başlıyor. Yani Jodie’nin gençliğinden bir bölümü oynadıktan sonra bir anda çocukluğundaki bambaşka bir ana dönebiliyorsunuz. Başka bir sahnede ise kendinizi dünyanın başka bir köşesinde hiç aklınıza gelmeyecek işler yaparken buluyorsunuz. Sona doğru tüm resim birleşiyor. Bu resmi çizdiğiniz Jodie’yi canlandıran Ellen Page ise oyunun en büyük kurtarıcısı. Zaten bir oyuncu olarak kendini kanıtlamış olan bu küçük boylu kız, fiziğiyle de Jodie’nin hem çocukluğuna hem ergenliğine hem de genç kızlığına tam oturuyor. Ellen Page’in çok kadınsı hatlara sahip olmaması da bunu kolaylaştırıyor.
Resim birleşiyor dedim ama portre tamamlandığında hem hikayenin anlatımındaki dalgalanmalar fırça izleri gibi göze batıyor, hem de aradaki boşluklar bir puzzle’daki eksik parçalar gibi sırıtıyor. Aklınızdaki “neden” soruları havada uçuşuyor ve bir türlü birleşmiyor.
DİKKAT BU PARAGRAF SPOILER İÇERİR Jodie’nin bir evsiz gibi yaşadığı bölüm, yada annesiyle evde takıldığı anlar, ilk gittiği parti gibi bölümler ne kadar gerçekçi ve etkileyiciyse Somali’deki aksiyon sahneleri de bir o kadar zayıf kalıyor.||pb||Senaryo, Jodie’yi bir süper kahraman gibi göstermekten özellikle kaçınmış. Jodie çok gerçekçi bir karakter. Duyguları, seçimleri ve hatalarıyla beraber insani yönü oyuna o kadar iyi yansıtılmış ki karakterle empati kurmamanız imkansız. Özellikle kadın oyuncular için bu bağın çok daha kuvvetli olacağından adım gibi eminim. Zaten oyun (istisnalar hariç) yumuşak akışıyla daha çok casual oyun seven kadınlar için yapılmış gibi duruyor. Beyond: Two Souls, oynaması kolay, duygusal yönü çok ağır basan bir oyun.
1 2