The Lord of the Rings: The Return of the King (2003)
Önceki oyununun devamı olan ve serinin tamamlayıcısı olarak karşımıza çıkan bu yapım, iyileştirilmiş grafikler, daha iyi bir dövüş sistemi ve çok iyi şekilde tasarlanıp işlenen mekan ve senaryo ile o zamana kadar piyasaya sürülmüş en iyi Yüzüklerin Efendisi oyunu olarak listelerde ilk sırayı almıştı. Filmden sahne geçişleri olsun, oynanabilir karakter sayısı ve dövüş komboları olsun oyun, bir Orta Dünya tutkununun isteyeceği şekilde olmuştu. Bu nedendendir ki benim de favorim The Return of the Kings olmuştur ve hala da öyledir.
Bölüm seçimini bu ekrandan yapıyorduk. Bölüm isimleri, kullanılan görseller ve motifler bile çok akıllıca seçilmişti.
Oyuna ilk olarak serinin ikinci filminden bir sahne ile başlıyoruz ve kendimizi daha sonrasında Gandalf olarak Miğfer Dibi’nde buluyoruz. Savaş alanındaki tüm karakterler, nesneler ve ses efektleri tamamen filmden aktarılarak oyuna eklenmişti. Savaş bittikten sonra ise yukarıdaki panel karşımıza çıkıyor ve görüldüğü üzere yolumuz üçe ayrılıyor. Gandalf olarak Isengard ordularını yok edip daha sonra da Gondor’a yardıma koşabilir, Aragorn, Legolas veya Gimli olarak Ölüler Ordusunu savaşa dahil etmeye çalışabilir, Cesur Samwise Gamgee olarak da Yüzük Taşıyıcısı Frodo ile Mordor’a doğru yolculuğumuzu sürdürebiliriz.
En nihayetinde üç kolu da tamamlayıp önce Kara Kapılar’da Mordor ordularını karşılamalı daha sonra da Kıyamet Çatlakları’nda Frodo olarak Gollum’u yenip Yüzük’ü yok etmemiz isteniyor.
Oyunda benim en çok sevdiğim ve başarılı bulduğum ise sahne geçişleri. Aşağıdaki görsel de bunu en iyi şekilde anlatıyor, o döneme göre pek de uygulaması kolay olmayan bir teknoloji olmasına rağmen karşımıza çok başarılı bir eser çıkıyor.
Üstte, Kralın Dönüşü filminden bir sahne. Altta ise aynı sahnenin render edilmiş hali.
Hem satışlarda, hem de inceleme ve eleştrilerde çok yüksek rakamlar elde eden oyun, özellikle muhteşem ses tasarımıyla dikkatleri üzerine çekiyor. Eleştirmenler Return of the King’in film uyarlamasında devrim niteliğinde bir oyun olduğu konusunda hem fikir olmuştu. Oyunda beğenilmeyen tek konu ise kamera açılarıydı, öyle ki bazen nereye gitmeniz gerektiğini göremiyordunuz bile. Ama bu benim en sevdiğim Yüzüklerin Efendisi oyunu olduğu gerçeğini değiştirmiyordu tabii.