Burada yine geçmişe bir parantez açmak istiyorum. Yıl 2000 falan olmalı. Descent: Freespace 2. Uzay gemisi simülasyonu. Bir bölümde casusluk yapıyoruz. Detayına girmeyeyim, halletmemiz gereken bir iş var, başımızda da tecrübeli bir casus abi. O bölgeyi koruyan 4-5 gemiyi sabote etmişiz, kalan 1-2 taneyi de biz halledicez. Derken bi bakıyoruz, bir düzine adam geliyor. Napıcaz, nasıl halledicez derken tecrübeli abi “Merak etme, bir kaç arkadaşımı çağırdım.” diyor. Neden sonra warp gateler açılıyor ve 4 tane, tasarımı gördüğümüz hiçbir şeye benzemeyen uzay gemisi çıkıyor ve inanılmaz bir hızda tüm rakipleri temizliyorlar. O sırada sen de oynuyosun tabi ama sen birine dönene kadar o patlıyor, öbürüne döneceksin yok ediyorlar… Acayip adamlar yani. Silahlar da görmediğin tarzda. Çenen açık kalıyorsun. “Bunlar Skull birliği, elitlerin arasındaki elitler. Varlıkları bile gizlidir” gibi bir şey diyor abi. Sonra oyunun taaa ilerlerinde gerçekten onların arasına katılıyorsun ve “OFF BEN DE ONLARDAN OLDUUM YAA OHHAAAAAA” nidalarıyla karşılıyorsun, ki oyunun sonraki aşamalarında “Bakın yeni bir silah keşfettik!” diye verilen silahları, sen o ekipteyken standart ekipman olarak falan kullanıyorsun. Tabii heyecan dorukta oluyor.
Günümüze dönüyorum, CoD’da da o muhabbetleri görünce, öyle bir sahne bekledim. Hani biz napacağımızı şaşırmışken böyle birileri gelsin, onlarca adamı halletsin falan. Ama hayaletleri görüşümüz, TAM DA BİZE BİŞEY OLURKEN O SIRADA (!), gelip birini vurmaları. Zaten tek başına etkileyici değil; üstüne oyun boyunca zaten sürekli sizin başınıza bir şeyler gelip, sürekli birileri de sizi kurtardığından iyice anlamını kaybediyor. Sonra pat diye “Artık Ghostsunuz mrb” denince de “Hıı ok” diyip devam ediyorsunuz. Galiba biraz daha iyi silahlarla başlıyoruz ama açıkçası pek umursamadım, umursayamadım.
Kısacası oyun hikaye anlatım ve kurguda sınıfta kalıyor. CoD’un oyun tarzından tamamen bağımsız olan bu konularda çuvallaması üzücü ancak işin aksiyon kısmına gelince işler güzelleşiyor. Üstte bahsettiğim durum maalesef can sıkıcı, yani bir şey patlıyorsa siz garanti ya da düşüyorsunuz, ya bayılıyorsunuz, ya kayboluyorsunuz… Ama bunun dışında yaptığınız işler, gittiğiniz yerler gerçekten aksiyonun dibi. Gökdelenlere tırmanmaktan, bir cangılda tek başınıza düşmanların arasından sızmaya, su altı operasyonundan çöken barajlara (BF4’te de böyle bir bölüm olduğunu öğrendim ama CoDG’da barajın üstünde değilsiniz. Oldukça heyecanlı bir sahneydi, favorilerimden!) ve hatta uzaya kadar (merak etmeyin, uzayda farklı karakter söz konusu, ana karakter uzaya çıkmıyor) her türlü ortama giriyor, aksiyonun dibine vuruyorsunuz. Buraya ek düşmem lâzım, oyunun güçlü yönlerinden birisi çevre tasarımları. Yani anlatım kötü ama girdiğiniz mekânlarda havaya girebiliyorsunuz.