Ironwood Studios tarafından geliştirilip, Kepler Interactive‘in yayıncılığını üstlendiği Pasific Drive, deneme tabanlı bir araba kullanma ve hayatta kalma oyunu. Serdar Demirgil, Pasific Drive oyununu sizin için inceledi.
İyi seyirler.
Geleceğe Dönüş filmindeki De Lorean’dan sonra başka bir araca bu kadar bağlanabileceğimi düşünmüyordum ama artık yeni bir favori aracım daha var: Pacific Drive’daki steyşın vagon.
İlk başta pek bir şeye benzemiyordu: Ahşap panelleri ve hatchback bagajı olan tipik bir 80’lerin sonu aile aracı. Ancak son 35 saat içinde onu zırhla kaplı, radyasyona dayanıklı, bilim kurgu aletleriyle dolu bir tanka dönüştürdüm. Üstelik merededin kendi karakteri de var!
Bu geliştirmeler, kabus gibi hava koşulları, çökmekte olan yollar ve Stalker üçlemesinin tamamından daha fazla korkunç anomalinin başınıza üşüştüğü bir cehennemde ilerlemenin sonucu. Pacific Drive, aracınızı güçlendirmek için ihtiyaç duyduğunuz kaynakları toplamak üzere ürkütücü ve ölümcül bir bölgeyi keşfettiğiniz ve sürüş dinamikleri üzeri kurulu bir hayatta kalma oyunu.
Hikayeye gelelim:
Washington eyaletinin yoğun ormanlarla kaplı Olympic Yarımadası’nda yapılan gizemli bilimsel deneyler korkunç bir şekilde ters gidince, hükümet bu bölgenin etrafına yüksek bir beton duvar örüyor ve tüm çalışmaları durduruyor. Siz bir şekilde içeriye sürükleniyosunuz.
Olimpiyat Dışlama Bölgesi olarak adlandırılan barikatların içinde sıkışıp kaldığınızda, külüstürünüz, loş bir garajda bir çalışma tezgahı ve sizinle ve birbirleriyle telsizden sohbet eden birkaç tuhaf bilim insanının rehberliğinden başka hiçbir şeyiniz yok.
Bölge açık bir dünya değil: sisli çam ormanları, puslu bataklıklar ve kömürleşmiş tepeler arasında dolanan harap yollarla kavşak adı verilen haritalara bölünmüş. Tek kaçış umudu, dünyayı her seferinde bir kavşakta keşfetmek, dağınık kulübeler, paslanmış araba çerçeveleri ve hükümetin geride bıraktığı terk edilmiş bilim atölyeleri arasında malzeme aramak. Garajınıza döndüğünüzde bulduklarınızı yeni ve daha iyi araba parçaları yapmak, yeni teknolojileri araştırmak ve vagonunuzun yolculuk sırasında aldığı hasarları onarmak için kullanıyorsunuz. Çoğu kavşakta yeni yollar açılacak ve bölge haritanız yavaş yavaş büyüyerek yarımadanın derinliklerine doğru çok kavşaklı uzun yolculuklar yapabileceksiniz.
Bu arada bölge, orada olduğunuz için öfkeli ve canlı ayrılmanızı engellemek için elinden geleni yapacak. Yerde sürünen ve arabanızın elektronik aksamını kızartan çatırdayan elektrikli varlıklardan sağlığınızı bozan devasa ölümcül radyasyon yayılımlarına kadar tuhaf ve ölümcül anomaliler bu kavşakları dolduruyor. Sarkan mıknatıslı mekanik canavarlar arabanızı yoldan çekip ağaçların arasına sürüklerken, diğer varlıklar kapıları ve tamponları sökerek arabanızı tamamen parçalarına ayırmaya çalışacaktır. Muazzam hava olayları, arabanızı yoldan çıkaracak kadar güçlü rüzgarlarla aniden ortaya çıkabilirken, gayzer benzeri anomaliler üzerinize yağmak için havaya yeşil yapışkan madde fışkırtıyor.
Bu arada bunlar birbirinden ayrı olaylar değil. Bunların hepsi aynı anda gerçekleşebiliyor ve bu bazen çok fazla oluyor haliyle de sinir bozucu hissettiriyor. Bir keresinde, gecenin bir yarısı kör edici bir fırtınada, farlarımdan biri arızalandı, diğeri bir şey tarafından sökülüp çalındı, tam o sırada başka bir şey arabamı defalarca yerden havaya fırlatmaya başladı. Arabam paramparça olmuştu, sağlığım neredeyse tükenmek üzereydi, bu yüzden zifiri karanlıkta kendimi güvenli bir yere götüremeden, hatta güvenli bir şekilde hangi yöne gidebileceğimi bile göremeden öylece oturup düşündüm: Bu eğlenceli mi, yoksa sadece can sıkıcı mı?
Oyun zaten sizi böyle bir dinamiğe sokuyor. Yani üzerinizde bir baskı yaratıyor ve bundan ucu ucuna kaçmanızı sağlayarak heyecanı arttırıp sonunda mutluluk hormonunuzu gazlıyor.
Işınlayıcı Sıvısı
Pacific Drive’da hayatta kalma sistemlerinin neredeyse tamamı arabanıza odaklanmış durumda. Siz, yani sürücü, bir sağlık çubuğuna sahipsiniz… ve hepsi bu. Ancak arabanızı, harika bir şekilde modellenmiş hayati organlardan oluşan bir ağ. Kapılar, paneller, tamponlar, camlar, lastikler ve diğer parçaların her biri kendi sağlık çubuğuna sahip ve fiziksel, elektrik, asit veya radyasyon hasarına ve ayrıca bir sürü başka durum etkisine karşı hassaslar: lastikler patlayabilir, yakıt depoları sızıntı yapabilir, aküler kısa devre yapabilir, tekerlekler gevşeyebilir.
Ve arabanızın çarpma ve sıyrıklarına ne kadar özen gösterirseniz gösterin, zamanla her şey yavaşça yıpranır. Tıpkı gerçek hayatta olduğu gibi, patlak bir lastiği defalarca yamalayabilirsiniz ama sonunda kabaklaşacak ve değiştirilmesi gerekecektir. Dayanıklılık sistemi kaba ama Pacific Drive’daki parçaların eninde sonunda ölmesini seviyorum. Koli bandı ve kaynak makinesi bir parçanın ömrünü uzatabilir ama sonsuza kadar değil.
Arabalar için yeme ve içmenin karşılığı nedir? Benzin ve elektrik sanırım ve ben arabamın metal karnını beslemek için elimden gelen her şeyi yaptım. Kaputun altında bir aküm var ama bir tane de tavanda ve bir üçüncüsü de arka koltuğa monte edilmiş durumda. (Biraz endişe verici bir şekilde bir tanesi kıvılcım püskürtmeye başladı, ancak patlamadığı sürece onu orada tutacağım). Kendi yaptığım ve arabamın yanlarına bağladığım iki saçma alet var: rüzgar enerjisini yakalamak için bir türbin ve yağmur suyunu bir şekilde elektriğe dönüştüren bir bilim kurgu aleti. Bu bilim, değil mi?
Önemli olan, rüzgar ve yağmur altında araba kullanırken (burası Kuzeybatı Pasifik, yani neredeyse her yolculukta), aküm artık yavaş yavaş kendini şarj edecek. Pasifik Sürüşü’ndeki en tatmin edici anlardan biri, gösterge tablosuna baktığımda ilk kez akü göstergemin sıkıntılı bir şekilde boşalmak yerine yavaşça dolduğunu görmek oldu. Ben iyi bir araba babasıyım, diye düşündüm. Güzel vagon çocuğumu besliyorum.
Dolu bir akü son derece önemli çünkü arabamın her tarafına tıkıştırılmış başka el yapımı bilim aygıtlarım var ve bunların tonlarca enerjiye ihtiyacı var, buna tedarik seferleri sırasında ihtiyacım olan ıvır zıvırı tam olarak belirleyebilen bir kaynak radarı da dahil, bu da her geziyi parmaklarımla aramaktan çok cerrahi bir saldırı haline getiriyor. Gece görevleri için arabanın yan tarafına monte edilmiş devasa bir projektörüm ve bölgenin tuhaf atmosferinden (bir şekilde) yakıt sentezleyen bir cihazım var.
İşte o iğrenç canavarların dokunaçlarıyla arabama tutunmaya çalıştıklarını ve parlayan enerji kalkanımdan zararsız bir şekilde sektiklerini ilk kez izlediğimde söylediğim gerçek bir söz: “Ha ha ha! Yala onu!”
Arabamı bataryalar ve jeneratörlerle süslemek bazı sorunları çözüyor ama başka sorunlar yaratıyor. Tavan aküsü ve kaynak radarı, örneğin devasa bir ikincil benzin deposu veya bir dizi yedek lastiğin sığabileceği büyüklükte bir saklama kabı için yer bırakmıyor. Bu da yakıt ikmali ve hasarlı tekerlekleri yamamak için daha fazla zaman harcanması anlamına geliyor ki bu da anomaliler üzerimize gelirken dışarıda durmak için daha fazla zaman anlamına geliyor.
Her yolculuktan önce, bölgenin farklı kavşakları ve tehlikeleri hakkında öğrendiklerime dayanarak hangi ataşmanların en yararlı olacağını düşünmek için zaman harcamam gerekiyor. Valheim ve Outward gibi diğer harika hayatta kalma oyunları gibi Pacific Drive da bana neye ihtiyacım olacağını tahmin etmeye çalıştığım uzun bir yolculuk öncesi planlama aşamasının keyfini yaşatıyor; hayatta kalmaya yetecek kadar eşya toplarken bulup geri getirebileceğim her şey için yer bırakıyorum.
Arabanın da Karakteri Var
Arabanıza göstermeniz gereken tek özen onarımlar değildir: Bölgenin tuhaf gerçekliğine maruz kalmanız nedeniyle aracınızda “tuhaflıklar” da gelişecektir. Arabamın ilk tuhaflığı, gecenin bir yarısı bölgedeyken, ormandan gelen her inilti veya gıcırtıda korku içinde zıplarken ortaya çıktı. Arabama koşarken yolcu kapısının açık olduğunu fark ettim – garip, açmadığımdan oldukça emindim. Biraz sonra tekrar açık olduğunu fark edince paranoyaklaşmaya başladım. Aklıma bir şey geldi: Acaba arabaya benimle birlikte görünmez bir şey mi girmişti?
Sonunda arabamdan her indiğimde yolcu kapısının açıldığını keşfettim. Bu bir tuhaflıktı ve arabamdaki son tuhaflık da değildi. Bir noktada bagajımı çarparak kapatmak kornanın çalmasına neden oluyordu ve bu ses her seferinde beni ürkütüyordu. Garajda tuhaflıkların teşhisi ve iyileştirilmesi, VİTES / SÜRÜŞTE (tuhaflığın nedeni) ve KAPUT / AÇILIYOR (tuhaflığın kendisi) gibi if / than ifadelerini oluşturmak için dört sütundan kelimeleri seçiyorsunuz. Bunun için bir terminal kullanarak eğlenceli bir mini oyuna giriyorsunuz. Eğer tuhaflığınızı doğru teşhis ederseniz, bilgisayar size bunu düzeltmek için ne yapmanız gerektiğini söyler.
Bu sevimli oyun bile zaman zaman zorlayıcı olabiliyor. Belirli bir tuhaflık bana saatlerce işkence etti çünkü ne zaman araba kullansam, arabanın radyosu birkaç saniyede bir tık tık sesi çıkararak açılıp kapanıyordu. Bunu teşhis etmek için terminalde tahmin üstüne tahmin yürüttüm, ta ki sonunda çözüme ulaşana kadar: radyo arabanın sürülmesiyle değil, akünün şarj olmasıyla değişiyordu – ki bu da tüm jeneratörlerim sayesinde arabanın sürülmesinin bir sonucuydu. Bu tek bir tuhaflık çözülmüştü: sadece beş tane daha kaldı.
Bas Gaza!
İlginç arabamı bölgede sürmeyi ve garajımda her ihtiyacıyla ilgilenmeyi sevsem de, tüm bu kaynakları toplama eylemi sonunda biraz yorucu hale geliyor. Bir süreliğine çöpleri karıştırmak heyecan verici: hurda toplamak veya bir enkazın kapılarını ve lastiklerini kazımak için korkuyla bir binaya girerken arabanızı terk etmek savunmasız ve çıplak bir hareket gibi geliyor. Anomaliler ve fırtınalar yaklaşmaya başladığında basan adrenalin bir kulübeyi yağmalama eylemini zamana karşı çılgınca ve eğlenceli bir yarış gibi hissettirecektir.
Evet, ara sıra aşırı acımasız bölge gezileri sizi çileden çıkarabilir ve bazen kaynak toplama görevleri aşırı derecede tekrarlayıcı gelebilir. Ama bir başka verimli görev veya korkunç başarısızlık için bölgeye geri dönmekten her zaman heyecan duyacaksınız ve garajda hurda metal, koli bandı ve bolca sevgi kullanarak her bir parçayı onarmak ve değiştirmek için mutlu bir şekilde saatlerinizi harcayacaksınız.’