“Korku ve sıkılganlık ikiz kardeşlerdir; ilerlemek isteyenlerin eteklerinden çekerler.” – Cemil Sena Ongun
Korku, milyonların vazgeçemediği ve bir yandan da tiksindiği mükemmel bir duygudur. Tehlike anındaki kaygı duygusunun yarattığı heyecan, bazılarımız için tarif edilemez bir deneyimdir ve açıkçası, nefret ettiğim bu duyguyu gerçekten çok seviyorum.
Doğru okudunuz sevgili okur. Ben, çok korkak ancak korkmayı gerçekten seven bir kadınım. Aranızda benim gibileri vardır. Doğal olarak Shinji Mikami ismine olan saygımız da sonsuzdur. 1990 yılından bugüne kadar birçok yapımda emeği olan Mikami, Resident Evil (4 ve 5’ten sonrasını es geçin) ve Dino Crisis gibi oyunlarda isminden sık sık bahsetmiştir. Capcom, Clover Studio, Platinum Games ve son olarak Tango Gameworks firmalarıyla çalışmıştır. Mikami’nin geçmişine birçoğumuz hakimiz zaten, o nedenle oyuna geçiyorum hemen. Peki The Evil Within, gerçekten beklenen etkiyi yaratabildi mi? Gelin incelemenin geri kalanında, bu soruya bir cevap arayalım.
Önce hikaye
The Evil Within bizleri Sebastian Castellanos isimli bir dedektif ile tanıştırıyor. Kendisi son derece cesur ve hayatta kalmak için tüm gücünü kullanan bir adam. Bir gün tuhaf bir olay gerçekleşiyor ve dedektifimiz yanına aldığı 3 çalışma arkadaşıyla olayı araştırmaya gidiyor. Olay yerinde canlı kalan tek insan olan bir doktor buluyoruz. Kendisi bize Ruvik isimli bir hastasından bahsediyor. Ruvik tedavi görüldüğü kadar, üzerinde deney de uygulanan bir hasta. Ancak olaylar o kadar tuhaflaşıyor ki aniden ensemizde beliren Ruvik, kendimizi aniden tavana asılmış halde bulmamıza neden oluyor.
Hikayenin ilerleyen bölümlerinde hem Ruvik’in geçmişine gidiyor, hem de Krimson Şehri’nin yıkılışına tanık oluyoruz. Lanetlenen bir kasabanın, nasıl dikenli tellerle çevrildiğini ve acı çekmeye, çektirmeye alışık olan ruhlar tarafından ele geçirildiğini öğreniyoruz.
